پیتزا مارگاریتا

تصور کنید در کوچه‌پس‌کوچه‌های سنگفرش‌شده ناپل قدم می‌زنید. هوای گرم جنوب ایتالیا با عطر بی‌نظیر خمیر در حال برشته شدن، سس گوجه‌فرنگی شیرین و ریحان تازه در هم آمیخته و شما را به سوی یک کوره آجری داغ هدایت می‌کند. این رایحه، روح پیتزا مارگاریتاست؛ غذایی که با سه ماده ساده، داستانی به وسعت تاریخ یک ملت را روایت می‌کند. اما چگونه یک غذای محلی و ساده، به نام یک ملکه گره خورد و به نماد پرچم و غرور ایتالیا بدل گشت.

پیتزا مارگاریتا فراتر از مجموع مواد اولیه‌اش عمل می‌کند. تجربه چشیدن آن، یک هارمونی کامل از طعم و بافت است. خمیر پیتزای نازک و لطیف ناپلی، که در مرکز نرم و در لبه‌ها (یا cornicione) پف‌دار و کمی سوخته است، بستر این شاهکار را فراهم می‌آورد. روی این بستر، شیرینی ملایم و اسیدیته متعادل گوجه‌فرنگی سن مارزانو با چربی خامه‌ای و کش‌دار پنیر موزارلای تازه در هم می‌آمیزد و عطر تند و فلفلی چند برگ ریحان تازه، این سمفونی را به اوج می‌رساند. مارگاریتا سادگی محض است؛ غذایی که ثابت می‌کند برای خلق یک طعم ماندگار، نیازی به پیچیدگی نیست.

تاریخچه مارگاریتا؛ اولین پیتزای جهان از کجا متولد شد؟

سفر ما به سال ۱۸۸۹ میلادی بازمی‌گردد، زمانی که ایتالیا کشوری جوان و تازه متحد شده بود. ملکه مارگاریتا ساووی، به همراه همسرش پادشاه اومبرتوی اول، برای اولین بار به ناپل سفر کردند. ملکه که از غذاهای فرانسوی و تشریفاتی دربار خسته شده بود، تمایل داشت طعم غذای معروف و محلی مردم ناپل، یعنی پیتزا، را بچشد. این وظیفه خطیر به مشهورترین پیتزازن (pizzaiolo) آن زمان، رافائله اسپوزیتو از پیتزافروشی «براندی»، سپرده شد. اسپوزیتو سه نوع پیتزا تهیه کرد، اما یکی از آن‌ها برای همیشه در تاریخ ثبت شد.

او با الهام از پرچم سه رنگ ایتالیا، پیتزایی با گوجه‌فرنگی (قرمز)، پنیر موزارلا (سفید) و ریحان (سبز) خلق کرد. ملکه شیفته طعم ساده و در عین حال عمیق این پیتزا شد و اسپوزیتو نیز این افتخار را با نام‌گذاری آن به نام «پیتزا مارگاریتا» جاودانه ساخت. این داستان، تولد رسمی یک افسانه بود؛ اما ریشه‌های پیتزا به سال‌ها قبل و به سفره‌های فقیرانه‌تر بازمی‌گردد. پیتزا در ابتدا نان مسطحی بود که با مواد ارزان‌قیمت در دسترس طبقه کارگر ناپل پخته می‌شد و مارگاریتا، نقطه اوج این تکامل و نماد راه یافتن غذای مردم به دربار پادشاهی بود.

امروزه، پیتزا مارگاریتا فقط یک گزینه در منوی رستوران‌ها نیست؛ بلکه یک استاندارد طلایی و معیار سنجش مهارت هر پیتزازن به شمار می‌رود. در ناپل، این پیتزا یک آیین است. «انجمن پیتزای اصیل ناپلی» (AVPN) قوانینی سخت‌گیرانه برای تهیه آن تدوین کرده که استفاده از مواد اولیه خاص و پخت در کوره هیزمی با دمای حدود ۴۸۵ درجه سانتی‌گراد را الزامی می‌کند. مارگاریتا نماد هویت آشپزی ایتالیایی است؛ احترام به مواد اولیه باکیفیت، افتخار به میراث فرهنگی و باور به فلسفه «کمتر، بیشتر است». این غذا چه در یک دورهمی خانوادگی ساده و چه در یک رستوران لوکس، یادآور غرور ملی و خلاقیت مردم ایتالیاست.

برای خلق این شاهکار در آشپزخانه خود، نیازی به فهرستی طولانی از مواد اولیه ندارید. روح مارگاریتا در کیفیت و سادگی نهفته است. مواد اصلی شما شامل آرد مخصوص پیتزا (تیپو “00”)، گوجه‌فرنگی کنسروی سن مارزانو، پنیر موزارلای تازه، چند برگ ریحان، نمک و مخمر است. خمیری نازک و لطیف که با دست باز می‌شود، لایه‌ای نازک از سس گوجه‌فرنگی، تکه‌های سخاوتمندانه پنیر موزارلای تازه و چند برگ ریحان. همه چیز در داغ‌ترین دمای ممکن فر برای مدتی کوتاه می‌پزد تا لبه‌های خمیر پف کرده و طلایی شوند و پنیر به نرمی ذوب شود. برای دیدن دستور پخت کامل و نکات دقیق تهیه خمیر، به مقاله طرز تهیه پیتزا مارگاریتا خوشمزه ما مراجعه کنید.

جمع‌بندی

داستان پیتزا مارگاریتا تنها روایتی از یک غذای خوش‌طعم نیست، بلکه داستان تولد یک نماد است. این پیتزا که از کوچه‌های فقیرنشین ناپل برخاست، در دربار سلطنتی ایتالیا تاج‌گذاری کرد و امروزه به عنوان سفیر جهانی آشپزی ایتالیایی، فلسفه «زیبایی در سادگی» را به همگان یادآوری می‌کند. دفعه بعد که برشی از مارگاریتا را در دست می‌گیرید، به یاد داشته باشید که در حال چشیدن بیش از یک قرن تاریخ، هنر و غرور ملی هستید که در سه رنگ ساده خلاصه شده است.

سوالات متداول